Podróż ku dorosłości

Paolo żyje w kulturze, w której związki emocjonalne zawarte w czasie dorastania są jasne, a życie stosunkowo mało skomplikowane. Związki są trwałe, ponieważ chłopcy wspólnie odbywają podróż ku dorosłości, razem stają się mężczyznami. Vince żyje w kulturze, gdzie związki z czasów dojrzewania są skomplikowane. Wyjazd z miejsca zamieszkania przyjaciela powoduje rozpad przyjaźni. Kiedy pytam mężczyznę pokroju Vince’a, kogo uważa za swojego najlepszego przyjaciela, niezmiennie słyszę: „Moją żonę”. Jeśli jest to kawaler, odpowiedź brzmi: „Moją dziewczynę”. Jeśli jest to samotny mężczyzna po rozwodzie: „Kiedy między moją żoną i mną układało się dobrze, byliśmy, przynajmniej przez jakiś czas, najlepszymi przyjaciółmi”. Pozostawanie z swoim współmałżonkiem w największej przyjaźni jest wspaniałe, lecz niesie z sobą wielkie ryzyko dla mężczyzn. Zaczynają oni nadmiernie polegać na kobietach (a kobiety na mężczyznach), co z czasem staje się dla nich nie do zniesienia. Pogląd, że nasz partner spełnia większość naszych emocjonalnych potrzeb, jest jednym z najpoważniejszych zagrożeń współczesnych małżeństw. O kobietach, które „kochają za bardzo”, napisano już wiele. Zbytnie poleganie na mężczyznach odziera kobiecą psychikę z autonomii. Mniej uwagi poświęcono mężczyznom, którzy nadmiernie polegają na kobietach. Jeśli chcemy pomóc dorastającym chłopcom nadrobić ich emocjonalne niedoskonałości, musimy poświęcić temu zagadnieniu trochę więcej uwagi. Przyjaźń męska narażona jest na wiele niebezpieczeństw obcych przyjaźni kobiecej. Jest tak dlatego, że zależy od bliskości i działania, a nie od rozmowy. Jej podstawą jest więc bycie razem i współdziałanie, a nie wspólna rozmowa. Przyjaźń męską trudniej jest podtrzymać. Zazwyczaj przemija z chwilą zakończenia wojny, zadania, pracy czy jakiegoś okresu życia. Rozmowa niekoniecznie stanowi dobre spoiwo.