Rówieśnicy

W miarę przechodzenia ku dorosłości chłopiec znajdujący się w pierwszym okresie dorastania dowiaduje się coraz więcej od swoich rówieśników na temat seksu, ról związanych z płcią, papierosów, alkoholu, narkotyków i tak dalej. Coraz bardziej będzie naśladował zachowania kolegów, domagając się na przykład takich samych kolczyków w nosie, takich samych napojów czy butów (w kulturze tak przesyconej materializmem jak nasza naśladowanie stanu posiadania ma miejsce często znacznie wcześniej niż na pierwszym etapie dorastania). W okolicy jedenastego, dwunastego roku życia rozpoczynają się pierwsze seksualne eksperymenty z rówieśnikami obu płci. Jego kontakty z chłopcami w owym czasie należą do normy i w istocie rzeczy nie powinny stanowić większego źródła zmartwień dla rodziców niż kontakty z dziewczętami (poza całowaniem).
Będzie poszukiwał wśród rówieśników kogoś znaczącego. Będzie się też czuł niezmiernie zagubiony, co jest typowe dla pierwszego etapu. Zagubienie to powstaje z potrzeby przynależności do określonej grupy, zastąpionej za chwilę przez inną grupę; braku przekonania, gdzie tak naprawdę jest jego miejsce; chęci postępowania według zaleceń rodziców, ale jednocześnie spełniania oczekiwań rówieśników. Istnieją dwa powody, dla których nasi dorastający chłopcy (i dziewczynki) podczas pierwszego etapu odczuwają zagubienie większe niż nastolatki w jakimkolwiek innym społeczeństwie. Po pierwsze, związki rodzinne są u nas (w Stanach Zjednoczonych, najluźniejsze, a sama rodzina – mało rozbudowana i niewiele przypominająca klan. Stąd też chłopiec w poszukiwaniu klanu, do którego mógłby należeć, musi wyjść poza rodzinę. Po drugie, wpływ mediów na młodzież jest tak zróżnicowany i głęboki, że wręcz nieporównywalny z oddziaływaniem dorosłych.